In Klein-Sinaai doet het verhaal de ronde van een jonge pasgetrouwde boer, Robert, die een jong kalfje wilde verzorgen. Om het te leren zogen stak hij af en toe zijn vinger in de muil van het diertje, en zo leerde het zuigen als aan een uier.
Op een dag bemerkte de jongen dat zijn trouwring zoek was. Hij had er geen idee van, waar hij die kon gelegd hebben. Hij zocht alle stallen, de woonkamer, de kasten en de keuken af. Hij vond niets.
Tot hij tot het besef kwam dat het kalfje de ring allicht had opgezogen in alle enthousiasme om melk vrij te krijgen uit de speenvinger van de jonge boer.
De boer durfde het amper tegen zijn vrouw, boerin Rosa, zeggen. Toen zij het nieuws hoorde, barstte ze in tranen uit, want de herinnering aan de mooiste dag van haar leven was weggegleden van de vingers van haar man. Rosa was erg ongelukkig omdat de dure ring verloren was gegaan. Dagen en weken werd door iedereen overal op de boerderij gezicht. Ook de mest van het kalfje werd grondig doorzocht, op zoek naar de trouwring. Tevergeefs.
Het kalfje werd enkele maanden later verkocht en kwam bij de nieuwe eigenaar terecht op de naburige velden rond Klein-Sinaai, waar het graasde in het frisse gras. Het geheim van de verloren ring leek te zijn meegenomen door het kalfje, dat ondertussen een mooie koe werd. En zo geschiedde...
De maanden en jaren die daarop volgden, leverden geen resultaat op. De zoektocht naar de ring werd nooit echt opgegeven, en het koppel bleef gelukkig getrouwd, maar Robert had nog steeds geen trouwring.
De jaren verstreken en de tijden veranderden. De jaren 60 brachten sex, drugs en rock 'n roll. De oorlog in Vietnam, de Koude Oorlog, de opkomst van de televisie, kunststof, Jacques Brel en de Beatles gingen de geschiedenis in.
35 jaar na het kwijtspelen van de ring, maakte een dorpeling een wandeling in het veld. Het was de eerste zonnige dag na een harde vrieswinter. In de kant van het lage gras zag hij iets schitteren. Hij zakte diep door de knieën en raapte het voorwerp op. Het was een prachtige gouden ring met daarin de namen van twee mensen gegrifd: Rosa & Robert met de huwelijksdag 27/09/1947.
Klein-Sinaai is klein. De wandelaar kende dan ook het koppel dat ondertussen heel bejaard was. Hij maakte de ring schoon en rende vlug naar het huis van het echtpaar om hen het sierraad te overhandigen. Vooral Rosa was dolgelukkig, want na al die jaren was de dure trouwring, het symbool van hun liefde, eindelijk terecht. Allicht vlak nadat het kalfje een nieuwe eigenaar kreeg moet de ring een uitweg gevonden hebben op de weide. Gedurende de jaren is de grond dan vele keren omgeploegd en bewerkt en uiteindelijk is de ring aan de kant van de weide geraakt.
Niet veel later is Rosa overleden. Ze rust nu zacht, met het besef dat de trouwring 35 jaar lang verloren was, maar dat het kalfje hem op een veilige plek in het gras heeft 'achtergelaten'.
Robert is begraven met zijn trouwring, zodat hij deze nooit meer kan verliezen. En zo ging het leven van de ring verder waar het eigenlijk begonnen was: veilig onder de grond van Klein-Sinaai.
Als het kerkhof ooit zal worden opgeploegd, zullen vele onvertelde verhalen aan de oppervlakte komen. (tdw)